สำหรับการศึกษานี้ ผู้เข้าร่วม 28 คนที่มีอายุระหว่าง 8 ถึง 13 ปี

สำหรับการศึกษานี้ ผู้เข้าร่วม 28 คนที่มีอายุระหว่าง 8 ถึง 13 ปี แต่ละคนได้เข้าร่วมในเซสชันแบบตัวต่อตัวเป็นเวลา 45 นาทีกับหุ่นยนต์ Nao ซึ่งเป็นหุ่นยนต์คล้ายมนุษย์สูงประมาณ 60 เซนติเมตร พ่อแม่หรือผู้ปกครองพร้อมกับสมาชิกในทีมวิจัย สังเกตการณ์จากห้องที่อยู่ติดกัน ก่อนเซสชันแต่ละครั้ง เด็กและพ่อแม่หรือผู้ปกครองของพวกเขาได้กรอกแบบสอบถามมาตรฐานออนไลน์เพื่อประเมินสุขภาพจิตของเด็กแต่ละคน ในแต่ละเซสชัน หุ่นยนต์จะทำงานสี่อย่างที่แตกต่างกัน 1) ถามคำถามปลายเปิดเกี่ยวกับความทรงจำที่มีความสุขและเศร้าในช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมา 2) จัดทำแบบสอบถามอารมณ์และความรู้สึกแบบสั้น (SMFQ) 3) จัดการงานรูปภาพที่ได้รับแรงบันดาลใจจากการทดสอบการรับรู้ของเด็ก (CAT) ซึ่งเด็ก ๆ จะถูกขอให้ตอบคำถามที่เกี่ยวข้องกับรูปภาพที่แสดง และ 4) ใช้แบบวัดความวิตกกังวลและภาวะซึมเศร้าของเด็กฉบับแก้ไข (RCADS) สำหรับความวิตกกังวลทั่วไป โรคตื่นตระหนก และอารมณ์ต่ำ การดูแลเด็กเล็ก เด็กถูกแบ่งออกเป็นสามกลุ่มตาม SMFQ โดยพิจารณาจากแนวโน้มที่พวกเขาจะมีปัญหากับสภาพจิตใจ ผู้เข้าร่วมโต้ตอบกับหุ่นยนต์ตลอดเซสชันโดยการพูดคุยกับหุ่นยนต์ หรือโดยการสัมผัสเซ็นเซอร์ที่มือและเท้าของหุ่นยนต์ เซ็นเซอร์เพิ่มเติมติดตามการเต้นของหัวใจ การเคลื่อนไหวของศีรษะและดวงตาของผู้เข้าร่วมในระหว่างเซสชั่น ผู้เข้าร่วมการศึกษาทั้งหมดกล่าวว่าพวกเขาสนุกกับการพูดคุยกับหุ่นยนต์ บางส่วนแบ่งปันข้อมูลกับหุ่นยนต์ที่พวกเขาไม่ได้แบ่งปันด้วยตนเองหรือในแบบสอบถามออนไลน์ นักวิจัยพบว่าเด็กที่มีความกังวลเรื่องความเป็นอยู่ที่แตกต่างกันมีปฏิสัมพันธ์กับหุ่นยนต์แตกต่างกัน สำหรับเด็กที่อาจไม่ประสบปัญหาสุขภาพจิต นักวิจัยพบว่าการมีปฏิสัมพันธ์กับหุ่นยนต์นำไปสู่การให้คะแนนการตอบแบบสอบถามในเชิงบวกมากขึ้น อย่างไรก็ตาม สำหรับเด็กที่อาจมีความกังวลเกี่ยวกับความเป็นอยู่ที่ดี หุ่นยนต์อาจช่วยให้พวกเขาเปิดเผยความรู้สึกและประสบการณ์ที่แท้จริงของพวกเขา ซึ่งนำไปสู่การให้คะแนนคำตอบเชิงลบมากขึ้นต่อแบบสอบถาม

โพสต์โดย : conan เมื่อ 18 พ.ค. 2566 15:15:30 น. อ่าน 484 ตอบ 1