กลุ่มอาหารเหล่านี้เรียกว่าระดับโภชนาการ

กลุ่มอาหารเหล่านี้เรียกว่าระดับโภชนาการ สปีชีส์พื้นฐานมีระดับโภชนาการต่ำที่สุดในฐานะผู้ผลิตหลัก พวกเขาเปลี่ยนสารเคมีอนินทรีย์และใช้พลังงานแสงอาทิตย์เพื่อสร้างพลังงานเคมี ระดับโภชนาการที่สองประกอบด้วยสัตว์กินพืช เหล่านี้เป็นผู้บริโภครายแรก ระดับโภชนาการที่เหลืออยู่ ได้แก่ สัตว์กินเนื้อซึ่งกินสัตว์ในระดับโภชนาการต่ำกว่าพวกมัน ผู้บริโภคลำดับที่สอง (ระดับโภชนาการที่ 3) ในสายใยอาหารทะเลทราย ได้แก่ นกและแมงป่อง และผู้บริโภคระดับอุดมศึกษาที่มีระดับโภชนาการที่สี่ ได้แก่ นกนักล่าและสุนัขจิ้งจอก การจัดกลุ่มสปีชีส์ทั้งหมดออกเป็นกลุ่มการทำงานหรือระดับเขตร้อนช่วยให้เราเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างสปีชีส์เหล่านี้ได้ง่ายขึ้น ใยอาหารสามารถใช้เพื่อแสดงปฏิสัมพันธ์ทางอ้อมระหว่างสปีชีส์ต่างๆ ปฏิสัมพันธ์ทางอ้อมเกิดขึ้นเมื่อสองสายพันธุ์ไม่มีปฏิสัมพันธ์โดยตรง แต่ได้รับอิทธิพลจากสายพันธุ์ที่สาม สายพันธุ์สามารถมีอิทธิพลต่อกันและกันได้หลายวิธี ตัวอย่างหนึ่งคือการปล้นสะดมคีย์สโตนแสดงให้เห็นโดย Robert Paine อาหารสัตว์ ในการทดลองที่ดำเนินการในเขตน้ำขึ้นน้ำลงหิน (Cain et al. 2008 Smith & Smith 2009 Molles 2010) การศึกษานี้แสดงให้เห็นว่าการปล้นสะดมสามารถมีอิทธิพลต่อการแข่งขันระหว่างสายพันธุ์ในสายใยอาหาร เขตน้ำขึ้นน้ำลงเป็นที่อยู่ของหอยแมลงภู่ เพรียง หอยโข่ง และไคตอน (Paine 1969) หลากหลายชนิด สัตว์กินพืชที่ไม่มีกระดูกสันหลังเหล่านี้ถูกปลาดาวนักล่าPisaster ล่า(รูปที่ 3) ปลาดาวค่อนข้างหายากในเขตน้ำขึ้นน้ำลง และถือว่ามีความสำคัญน้อยกว่าในชุมชน เมื่อ Paine นำปลาดาวออกจากแปลงทดลองด้วยตนเองโดยปล่อยให้พื้นที่อื่นไม่ถูกรบกวนเป็นแปลงควบคุม เขาพบว่าจำนวนของเหยื่อในแปลงทดลองลดลงจาก 15 ตัวเมื่อเริ่มการทดลองเหลือ 8 ตัว (สูญเสีย 7 ชนิด) สองปี หลังการกำจัดปลาดาวในขณะที่จำนวนเหยื่อทั้งหมดยังคงเดิมในแปลงควบคุม เขาให้เหตุผลว่าหากไม่มีปลาดาวนักล่า หอยแมลงภู่และเพรียงหลายสายพันธุ์ (ซึ่งเป็นคู่แข่งที่เหนือกว่า) กีดกันปลาดาวชนิดอื่น และลดความหลากหลายโดยรวมในชุมชน (Smith & Smith 2009) การล่าโดยปลาดาวทำให้ปริมาณหอยแมลงภู่ลดจำนวนลงและเปิดพื้นที่ให้สัตว์ชนิดอื่นเข้ามาตั้งรกรากและคงอยู่ต่อไป 

โพสต์โดย : ผูกจุก เมื่อ 3 มิ.ย. 2566 17:51:13 น. อ่าน 486 ตอบ 0