ในช่วงเวลาของการแข่งขัน

ตัวเลือกใดๆ ที่โค้ชทำไว้เมื่อผิดพลาด จะกลายเป็นหัวข้อพูดคุยชั่วนิรันดร์ แวร์รัตติและโลคาเตลลี ซึ่งเป็นตัวสำรองหลัก คำถามแบบปรนัยนี้ทำได้ยาก สิ่งที่เรียกว่าปัญหาความสุข นี้เป็นฝันร้ายของโค้ชอย่างแน่นอน ในประวัติศาสตร์อิตาลี เมื่อใดก็ตามที่จำเป็นต้องทำคำถามแบบปรนัย บรรพบุรุษของมันชินี เกือบจะไม่มีข้อยกเว้น ไม่เคยทำถูกต้องเลย

คำถามแบบปรนัยที่เก่าแก่ที่สุด มาจากฟุตบอลโลกปี 1970 วัลคาเรกีมีมิดฟิลด์ที่ดีที่สุด 2 คนในอิตาลี และมอซโซลามีลักษณะเฉพาะของตัวเอง ฟุตบอลโลกปี 1970 ตกรอบ รอบก่อนรองชนะเลิศกับเม็กซิโก รอบรองชนะเลิศกับเยอรมนีตะวันตก มาโซลาในครึ่งแรก และริเวร่าในครึ่งหลัง หลักคำสอนทางกลดังกล่าว ทำให้ผู้คนหัวเราะอย่างตะลึงงัน พูดตามตรงแล้ว พลังที่ริเวร่านำมาสู่สถานการณ์ ในอิตาลีหลังเล่น โดยเฉพาะอย่างยิ่ง บทบาทส่วนตัวนั้น ดีกว่าของมัซโซลาอย่างมีนัยสำคัญ

ในการแข่งขัน 2 ครั้ง ริเวร่าส่งลูกเตะไปที่ริวา และแม้แต่การแข่งขันเป็นการส่วนตัว มันคืออิตาลี กุญแจสำคัญในการชนะ การแข่งขันที่ดุเดือด อย่างไรก็ตาม จากการพิจารณาความสามัคคีของทีม วัลคาเรกีไม่กล้าที่จะวางไว้เหนือมอซโซล อย่างไรก็ตาม ในทีมมีสมาชิกอินเตอร์มิลาน 6 คน รวมถึงกัปตันฟัคเค็ตติ ไพ่แบล็คแจ็ค

ดังนั้นในรอบชิงชนะเลิศ ที่บราซิลจึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ ที่ลาววาถามคำถามผิด หลังจาก 1 ต่อ 4 หายไป เขาให้ริเวร่า 5 นาทีสุดท้าย ของความไร้ความหมาย แน่นอนว่าคุณสามารถพูดได้ว่า การเผชิญหน้ากับบราซิล ที่ไร้เทียมทานอย่างเปเล่ ชาเซียโน ริเวลิโน และทอสทัง นั้นไม่มีความแตกต่างกันมาก ระหว่างผู้ที่ไม่ใช่อีกคนหนึ่ง

รองลงมาคือวิกกี้ ในบอลโลก 1990 หลังจากผ่านไปเพียงครึ่งเกมครึ่ง ก็ได้รับการพิสูจน์ว่า พวกเขาควรจะละทิ้งอย่างสมบูรณ์ ตัวสำรองสองคนดั้งเดิมคือสกีลลาชีและบัจโจ เป็นสถานะที่เงียบที่สุด และการรวมกันที่โดนโจมตีในอิตาลี วิอัลลี่ที่มีอาการกลัวการทำประตู และล้มเหลวในการจุดโทษให้กับสหรัฐฯ ในเกมที่ 2 ซึ่งพิสูจน์ได้ว่าไม่ว่าสภาพจิตใจของเขาจะเป็นอย่างไร เขาก็ไม่ได้อยู่ในการแข่งขัน

ด้วยการแก้ปัญหาของบัจโจ การแข่งขันที่ดุเดือด กับอาร์เจนตินา ในรอบรองชนะเลิศได้ละทิ้งบัจโจ และเรียกคืนวิอัลลี่ เพื่อพิสูจน์เขาอีกครั้ง มันไม่มีความหมายยกเว้น หลังจากล่าช้าไป 70 นาที เขาก็เข้ามาแทนที่บัจโจอย่างสิ้นหวัง